“Ik doe zoveel voor die kinderen, maar een bedankje kan er nooit af!”
“Elke ochtend smeer ik de boterhammen, ook voor zijn kinderen, blijkbaar hoort dat er gewoon bij.”
“Ik doe de was in huis, dus ook voor zijn kinderen.”
“Ik kook speciaal voor de kinderen gezond, maar het lijkt niet op prijs gesteld te worden.”
“Ik zorg dat de fietsen van de kinderen altijd in orde zijn voor school, maar volgens mij hebben ze niet eens door dat ik dat voor ze doe.”
Vanzelfsprekendheid
Vaak lijkt het voor een stiefouder dat alles wat zij doen in het gezin voor vanzelfsprekend wordt aangenomen. Je wast, je kookt, pompt de fietsbanden op, verft kinderkamers, koopt eten en kleren en cadeautjes. Maar een bedankje lijkt maar niet te komen van de kinderen. Terwijl je toch zoveel voor ze doet!
Voor mij persoonlijk was het een eye opener om het boek “De mijne zijn de liefste” te lezen, van Karin den Hollander en Magda Hengst te lezen. Mijn vriend en ik hebben samen vier kinderen; twee van mij, één van hem en eentje van ons samen. Dat betekent dus dat ik één stiefkind heb en hij twee.
Voor je eigen kinderen doe je alles
Voor je eigen kinderen doe je alles. Dat is niet iets waar je over na hoeft te denken, dat doe je gewoon. Je regelt, je zorgt, je hebt lief. En daar verwacht je niet wat voor terug. Dat hoort namelijk zo; jij geeft en je kind neemt. Later als je kinderen zelf kinderen krijgen, zullen zij geven en hun kinderen nemen. Dankbaarheid is niet nodig, het zijn nu eenmaal je kinderen.
Voor je partner doe je natuurlijk ook veel. En in een goede relatie leg je dat niet allemaal op een weegschaaltje. Je weet van elkaar dat je voor elkaar veel over hebt. Jij doet het huishouden, hij houdt de tuin bij. Jij zorgt voor de administratie, hij laat ‘sochtends vroeg de hond uit. En je bent elkaar ook dankbaar ervoor. Je bedankt elkaar, geeft aan dat het fijn is dat de ander iets doet of regelt, je spreekt uit dat je dankbaar bent. En dat is zoals het hoort tussen volwassenen: er is geven en nemen, over en weer.
En je stiefkind dan?
Maar hoe zit het dan met je stiefkind? Je stiefkind is een kind. En een kind neemt, zonder te geven. Dat is zoals het werkt. Maar jij als stiefouder mist daar dan toch een stukje dankbaarheid in. Want je bent nu eenmaal niet de biologische ouder, je hebt het op jezelf genomen om voor je stiefkind te zorgen. En daar onstaat een stukje wrijving. Want voor al dat werk dat je doet, heb je erkenning nodig. En die krijg je niet van je stiefkind. Van wie dan wel?
Van je partner, de biologische ouder van je kind. Hij of zij kan aangeven hoe blij hij/zij is met al het werk dat je doet voor het gezin, voor de stiefkinderen. Want heel eerlijk: het is niet vanzelfsprekend dat de stiefouder zoveel zorgt voor het kind dat niet van hem of haar is. Daar mag je als biologische ouder dan gerust zo nu en dan je dankbaarheid voor uitspreken.